…Ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα θέατρο
κι εγώ έχω μια θέση στη σκηνή που μου ανήκει.
Η Μέθοδος Θεατρικής Γραφής & Παράστασης του Θεάτρου ο Κόσμος αναπτύχθηκε για να ενεργοποιήσει τη δημιουργική πλευρά του ανθρώπου, το γενεσιουργό του κομμάτι. Αυτό που κρύφτηκε φοβισμένο μπροστά στις οθόνες διαφόρων μεγεθών, μπροστά στην εικονική πραγματικότητα, στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε, μια πραγματικότητα της οποίας οι οθόνες φωτίζουν τη σκληρή, τη δύσκολη πλευρά.
Μέσα από τη θεατρική πορεία, εμείς εστιάζουμε στην όμορφη πλευρά της πραγματικότητας και της ζωής, αναδεικνύοντας τις εγγενείς ικανότητες του ανθρώπου: να δημιουργεί, να ονειρεύεται, να σχετίζεται, να επικοινωνεί, να σέβεται, να αγαπά, να χαίρεται, να σκέφτεται, να παράγει, να συνυπάρχει.
…Γεννήθηκα σ’ ένα κόσμο χωρίς Αριάδνη.
Μόνος μου πρέπει να πλέξω τον μίτο
της ζωής που λατρεύω».
(από το πρόγραμμα της παράστασης «Πλέκοντας τον μίτο» , 2007-08)
Στο ομώνυμο Εργαστήρι, τα μέλη της ομάδας, με εργαλεία τους θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς και τη μουσική, και όχημα την αυθόρμητη δημιουργική γραφή, γράφουν το δικό τους θεατρικό έργο, το οποίο παίζουν οι ίδιοι σε θεατρική παράσταση ανοιχτή στο κοινό.
Ξεκινώντας από το «μηδέν», από μια ιδέα, μια λέξη, εκφράζονται, μοιράζονται, αλληλεπιδρούν κι εκεί που συναντιούνται, πλέκονται οι ιστορίες και δημιουργείται ένα θεατρικό έργο. Κι έτσι οι άνθρωποι γράφουν ένα κομμάτι της ιστορίας, της καθημερινής ανθρώπινης ιστορίας.
Στο Εργαστήρι Θεατρικής Γραφής & Παράστασης, ο άνθρωπος, δημιουργός και δημιούργημα μαζί, γίνεται πρωταγωνιστής της ζωής του, ξαναβρίσκοντας την ικανότητα να συνυπάρχει, χωρίς να χάνει την ατομικότητά του. Και το θέατρο γίνεται ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος, μέσα από το προσωπικό του βίωμα και συναίσθημα, αναγνωρίζεται, μεταλλάσσεται και εξελίσσεται, οριοθετώντας μόνος του τη θέση και το ρόλο που αυτός επιλέγει να παίξει στη ζωή του.
«Ίσως τελικά το πρόβλημα δεν είναι η βρώμικη πόλη, με την οποία μαθαίνω σιγά-σιγά να συμφιλιώνομαι, αλλά το μέσα, το εν δυνάμει. Και όταν το εν δυνάμει αναρριχηθεί από τα βάθη όπου είναι φυλακισμένο, η δυνατότητα του ονείρου, το ίδιο το όνειρο θα είναι πιο εύκολο να αναδυθεί».
(κείμενο από το έργο «Παραβιάζοντας τη σιωπή», 1996-97)
Ιουλία Μπαλάσκα
